In veel gevallen is dat ook zo. In ieder geval helpt je best doen je zeker om ergens te komen. Zelf geloof ik heel erg in de maakbaarheid van het leven. Dat is ook de grote filosofie achter Spark & Pepper: je maakt een plan, je gaat ervoor, het gaat je lukken. En toch, toch, geldt dit principe niet altijd. Want ondanks dat je je best doet, zal je tegenslagen tegenkomen. Die je niet in de hand hebt. Die je niet had voorzien. En die je zeker niet gewenst had. Ik heb het hier over de ONmaakbaarheid van het leven: hoe we bijna vergeten lijken te zijn dat veel van wat we doen, wie we zijn en wat we bereiken ook te maken heeft met een grote portie geluk of ongeluk. Geluk kan je nog een beetje in jouw richting blazen, door de juiste mensen te ontmoeten, door de juiste condities te creeëren of door je plan uit te stippelen en dat te volgen. Maar ongeluk, daar kan je heel vaak weinig aan doen. Natuurlijk kan je sommig ongeluk voorkomen door bijvoorbeeld gezond te eten, veilig te auto rijden of goed op te letten op wat je doet en hoe je dat doet. Maar nog steeds kan het zijn dat je onverklaarbaar ziek wordt, je baan verliest, een dierbare verliest of simpelweg tegengewerkt wordt.
De onmaakbaarheid van het leven gaat over hoe het leven soms grillig kan zijn. En hoe het, ondanks al jouw noeste pogingen om er het beste van te maken, een tijd niet de kant op gaat die jij wil. Waardoor je van de wijs gebracht wordt. Uit het veld geslagen voelt. Waardoor het voelt alsof je met je rug tegen de muur staat en het niet uitmaakt of je A of B kiest, want je ziet toch geen uitweg. Dit is niet hetzelfde als gedeprimeerd zijn, zodat je helemáál niks meer leuk vindt en niks meer aan wilt pakken. Maar het doet je zeker wat.
Ik sport graag en op hoog niveau. Daarvoor zet ik me 200% in. Ik train bijna elke dag. Doe stabiliteits- en kracht oefeningen. Ik drink weinig alcohol. Ik mis sociale activiteiten omdat ik gefocust ben op het verbeteren van mijn eigen conditie en het meedoen aan races. Met succes. Dit jaar nam ik weer deel aan het WK ultra trail running en finishte als tweede Nederlandse hardloopster, na Ragna die echt een topprestatie heeft neergezet met haar Wereldkampioenstitel. Deze zomer zou in het teken staan van reizen en racen. Met als klapper op de vuurpijl het WK adventure racen over drie weken. Een ultieme droom die eindelijk uitkomt. Met mijn team 8 dagen non-stop racen op een exotische locatie. Iets waar wij als team al jarenlang naartoe gewerkt hebben. Lang leve de maakbaarheid van het leven. Ik doe mijn best, ik krijg resultaat.
Helaas. Het leven dacht daar anders over. Achteraf blijkt dat ik me tijdens een training voor het WK ultra trail running geblesseerd moet hebben. Hoewel ik daar toen niks van gemerkt heb heeft deze blessure, een scheurtje in mijn bovenbeen, zich uitgebreid doordat ik 85 kilometer ben gaan rennen door de bergen tijdens het WK. Na een week in een rolstoel te hebben doorgebracht en vervolgens een ontelbare medische onderzoeken te hebben gehad bleek uiteindelijk: het is een verticale bovenbeenbreuk van 53,2mm. In het midden van mijn bovenbeen. Zoiets hadden alle specialisten nog nooit gezien en komt zo goed als nooit voor. Alleen bij jonge kinderen misschien. Een fractuur in je bovenbeen heelt over het algemeen in 3-6 maanden tot een jaar.
Vanaf het moment dat ik wist dat het een botbreuk was, deed ik er alles aan om te genezen. Genoeg slapen. Gezond eten. Niet meer sporten. Weinig bewegen. Maar helaas, ik maakte een paar misstappen. Botte pech, kan je zeggen. Ik noem het eerder de onmaakbaarheid van het leven. Want hoe je het ook wendt of keert, ik loop na 6 maanden nog steeds met krukken. Het WK adventure racen kan ik uit mijn hoofd zetten.
De wijze lessen van het leven zijn lessen die je niet zelf bedenkt. Het zijn niet de momenten waarop alles gaat zoals jij het gepland had. De wijze lessen van het leven zijn de lessen die onvoorzien waren. Waarin je Grote Liefde besloot niet meer bij je te willen zijn. Waarin je, ondanks je inzet, je baan verloor. Waarin je een dierbare verloor. Het leven is grillig. En juist dat, dat is wat het leven de moeite waard maakt. Omdat dat het leven intens maakt. De andere kant van de medaille, die er óók bij hoort. Zonder de downs geen ups.
Tijdens de ontploeterretraite kijken we naar onze levens. Naar de grillige momenten en naar de mooie momenten. 
En, zonder uitzondering, zijn de grillige momenten in ons leven de momenten die uiteindelijk het belangrijkst waren. De momenten waarop je echt naar de grond gesmeten werd. Waar je in de modder lag te huilen. De klei om je heen gooide. Je machteloos voelde. Want het leek alsof niks, niks, niks wat je ook maar deed of probeerde, de situatie veranderde. Omdat het leven andere ideeën had. Omdat het je linksom leidde, terwijl je rechtsom wilde. Of misschien niet rechtsom, maar in ieder geval was de shortcut best fijn geweest. Die momenten, die grillige momenten, dat zijn de momenten waar het om draait. De momenten waarop je leert. Reflecteert. Transformeert. En waar je later naar terugkijkt en denkt: 'als dat niet was gebeurt, dan had ik nooit... geleerd/gedaan/gekunnen'.
En dat, precies dat, probeer ik nu in mijn hoofd te houden. Geen WK adventure racen dit jaar. En misschien zelfs nog heel wat maanden van herstel. Maanden zonder sport, zonder training en zonder berg avonturen. Terwijl dat me zó ontzettend dierbaar is. Ik baal echt als een malle, maar ik weet, ik heb niks te willen, ik kan het niet veranderen. En de grote grap is natuurlijk dat het uiteindelijk niet het einde van de wereld is. Ik leef nog. Ik ben niet ongeneeslijk ziek. Er is niks met mijn dierbaren. Ik herstel wel weer. Ik leer vanalles. En ik probeer de onmaakbaarheid van het leven te accepteren. Ook dit is leven. Ook dit hoort erbij. En één ding is alvast zeker: als ik niet geblesseerd was geweest had ik Spark & Pepper nooit zo goed vorm kunnen geven deze zomer.
