Op de eerste dag schuif ik vers gedoucht en blij van het rennen in de prachtige heuvels rond de gite Arcanson aan de picknicktafel in de tuin. Terwijl ik de handen schud van andere deelnemers van de ontploeterretraite overvalt me een lichte spanning. Ineens vraag ik me af waarom ik me heb aangemeld om met een groep volslagen vreemden vijf dagen achter elkaar bezig te zijn met ontploeteren. En wat is dat eigenlijk, “ontploeteren”? Sta maar eens even stil staat er op de website. Nadenken over wie je bent en hoe je leven tot nu je gevormd heeft bleek er uit het huiswerk. Hoeveel zal ik moeten blootgeven om ergens te komen? Hoeveel valt er van de chaos die mijn (gevoels)leven is te redden in een week tijd? Het zijn best grote vragen waar ik mee worstel en Janne heeft me van tevoren gewaarschuwd dat ik niet moet verwachten dat na een week ontploeteren ineens álles duidelijk is.
Gelukkig is het ijs al snel gebroken aan de picknicktafel. Iedereen met zijn eigen verhaal maar allemaal met dezelfde vraag… what’s next? Na een paar kennismakingsvragen gaan we binnen aan tafel en genieten we van het goede, lokale eten en drinken van de gite. De kaas komt van de boerderij aan de overkant van de weg, het bier uit een dorp verderop. Lokaler kan je het bijna niet krijgen.
In de dagen die volgen werken we gestaag het werkboek door, we praten veel, en bijzonder genoeg blijkt dat je zelfs zonder alle kleine details te delen elkaar heel goed kunt begrijpen en diepgang kan creeëren. We bespreken de uitkomsten van opdrachten, luisteren, stellen vragen en houden elkaar een spiegel voor.
Waar ik bang was constant in huilen uit te barsten, blijken de discussies luchtig en diepgaand tegelijkertijd en hebben we ontzettend veel lol met zijn viertjes. De oeh’s en aah’s zijn niet van de lucht als we aankomen op de mooie plekjes die Janne heeft uitgezocht om te werken. Het uitzicht op de bergen, het heerlijke weer en de lekkere lunches die we meekrijgen uit de gite maken het allemaal extra bijzonder en inspirerend.
Op de laatste dag liggen we op een picknickkleed met uitzicht op een prachtige markante berg met onze vellen papier vol met ideeën en plannen.
Alles komt samen deze ochtend: de puzzelstukjes uit het werkboek en onze discussies vallen op hun plek. Ik weet wat ik moet gaan doen! Ik heb een paar concrete doelen dichtbij en het vertrouwen dat ik het kan. Ook bij de andere deelnemers zijn heel wat kwartjes gevallen en er worden mooie plannen gemaakt. Bij het laatste diner in de gite maken we plannen om de uitkomsten van de retraite over een jaar met elkaar te delen – misschien wel tijdens een ontploeteren voor gevorderden week. Ik kijk er nu al naar uit!
