Het einde
Dat hij niet meer leeft is echt lastig te bevatten. Hij sportte een paar keer per week. Ging altijd op de fiets naar zijn werk. Was nog maar 56. Hij was niet ziek en hij voelde zich goed. Een vrolijke vader van twee. Er was absoluut geen reden te vinden waarom zijn vrouw hem stervende hoefde te vinden toen ze wakker werd. Behalve dan die hartaanval. Een hartaanval, en toen was dat het. Het einde. Toen de ambulance kwam was het al te laat. En de enige denkbare reden dat zijn hart ermee stopte is de stress. Stress en zorgen.
Zorgen
Want hoewel hij gezond en fit was, had hij veel zorgen. Werkgerelateerde zorgen. Op zijn werk gingen sommige dingen niet goed. Financieel. Personeel. Lastige dingen. En hij was uiteindelijk wel de eindverantwoordelijke. Degene die ervoor moest zorgen om dingen weer in goede banen te leiden. Die wilde zorgen dat dingen geld- en personeelstechnisch weer in orde kwamen. Dit ging hem erg aan het hart. Want hij voelde zich verantwoordelijk. Hij werkte weekenden. Hij werkte avonden. Hij werkte veel. Maar vooral: hij nam zijn werk mee naar huis. Het liet hem niet los. Het was zijn wereld, zijn leven. En in dat alles – werk, zorgen voor zijn kinderen, tijd doorbrengen met zijn vrouw, sporten, vrienden zien – in dat alles werd er één ding heel hard vergeten. Hij zelf.
En nu is het te laat.
Reminder
Dit blog is een reminder. Voor jou en voor mijzelf. Als Andy had geweten dat hij nog maar 3 maanden te leven had, dan had hij vast en zeker niet al zijn weekenden doorgewerkt. Dan had hij zijn weekenden met zijn vrouw en kinderen besteed. Lachend, fietsend, sportend. Met vrienden. Met de mensen die er voor hem écht toe deden.
Het leven is kostbaar
Andy laat me nog weer eens zien dat het leven zo iets kostbaars is. En soms veels te kort. Laten we met z’n allen – alsjeblieft – minder stress hebben. En meer plezier. Laten we leven. En dan bedoel ik, écht leven. Lachen, gieren, brullen. Laten we het leven vieren. Of tenminste het aller- allermooiste er van maken. Want morgen kan zomaar de laatste dag zijn. Dat kan echt. Dat liet Andy me weer eens zien. Laten we het leven niet voor lief nemen. Het is geen generale repetitie. Het is het echte werk. Dus laten we dankbaar zijn voor weer een mooie dag. En laten we vooral goed nadenken over waar we wel en geen tijd aan besteden.
Want stel nou. Stel nou voor dat jij nog maar 3 maanden te leven had. Wat zou er dan plots belangrijk zijn? En wat totaal niet? Waar zou je je wel en geen zorgen meer over maken? Met wie wil je nog tijd doorbrengen? En wie zou je graag nog iets willen zeggen, je excuses aanbieden, zeggen dat je van ze houdt? Wat zou je nog willen doen? En wat zou er plots totaal onbelangrijk zijn?
Noodzaak
Het einde van het leven is iets waar we niet graag over nadenken. Waarvan we graag zeggen: 'nou ja, dat zien we dan wel weer'. Maar tegelijkertijd is het datgene wat een ongelofelijke noodzaak geeft aan dingen. Echt belangrijke dingen. Dingen die ervoor zorgen dat je zonder spijt op je sterfbed kan denken: 'wat was dat mooi, dat leven van mij. Ik heb echt alles gedaan en gezegd wat ik heb willen doen en zeggen'.
Je hebt een leven. Lééf het. En dan bedoel ik ook écht. Dus geef je geliefden vandaag een extra knuffel en een extra kus. Zeg ze dat je dankbaar bent dat ze in je leven zijn. Maak van vandaag een extra mooie dag. En van morgen ook. Víer het leven. Het is zo mooi.
Dank je wel Andy.
*Andy was Arjan zijn oude baas in Cambridge.
